‘Het huis van de dichter’ van Herman Leenders is nu al de eenentwintigste editie in de onvolprezen ‘Parnassus’-reeks van uitgever Leo Peeraer. In hun samenhang bieden de overzichtsbundels die erin verschenen een uitnodigend overzicht van het recente en minder recente oeuvre van (vooral) Vlaamse dichters. Met ‘Het huis van de dichter’ wordt niet, zoals naar gewoonte, een chronologisch overzicht aangereikt van eerder verschenen bundels. Herman Leenders bracht in zijn zelfbloemlezing uit het poëtisch werk 1992-2020 een thematische ordening aan die meteen duidelijk maakt hoe consistent zijn dichterschap zich over de voorbije dertig jaar heeft ontwikkeld. Opvallend is dat de dichter de bundel ‘Mijn landschap’, zijn debuut uit 1982, onvermeld laat. Een reden hiervoor kan zijn dat het tien volle jaren zou duren eer er weer een bundel kwam, ‘Ogentroost’ (1992). In zijn uiterst gedegen voorbeschouwing bij ‘Het huis van de dichter’ schrijft Carl De Strycker dat de bundel uit 1982 ‘institutioneel een afwijkende bundel is in zijn oeuvre, want anders dan zijn andere boeken gepubliceerd bij een Vlaamse uitgever – en dus in de marge – in plaats van bij het gerenommeerde Amsterdamse De Arbeiderspers.’ Om het slotvers te citeren van ‘Alsof’ (uit de bundel ‘Ogentroost’): ‘Alles heeft zijn reden’ en die reden zal Leenders wel gehad hebben.
In ‘Het huis van de dichter’ vinden de gedichten die Leenders selecteerde uit de zes bundels die van hem verschenen tussen 1992 en 2020, onderdak in zeven afdelingen, van ‘Ik besta dit landschap als een boom’ (het tweede vers uit het openingsgedicht van ‘Ogentroost’) tot ‘Tussen dood zijn en slapen’. Aan de thematisch geordende reeksen gaat een gedicht vooraf dat oorspronkelijk voorkomt in de bundel ‘Speelgoed’ (2000) en Leenders de inspiratie gaf voor de titel van zijn bloemlezing en in wezen zijn dichterschap omarmt. De slotverzen van het gedicht luiden zo: ‘Er bestaat geen andere verzameling / dan woorden bijeengehouden door gedichten’. Carl De Strycker schrijft hierover terecht: ‘In die zin is de functie die Leenders aan poëzie toekent helemaal niet bescheiden: ze heeft tegelijk een verbindende en conserverende werking.’ Met de ingreep die de dichter zelf doorvoerde in zijn gedichten – hoofdletters (behalve dan in de titels) en interpunctie werden geweerd – ‘ogen’ de gedichten heel eigentijds en modern, ook van de hand van een dichter die ‘bedachtzaam en klassiek (is), maar uniek om de subtiele twist die hij in zijn gedichten telkens aan de werkelijkheid weet te geven door het gebruik van een bijzondere invalshoek, een kleine verschuiving of een kwinkslag.’ (De Strycker)
Herman Leenders verdient ten volle zijn plaats op de Parnassus. Lezend in de verzamelbundel wordt duidelijk dat zijn poëzie mijlenver verwijderd is en blijft van het ‘ praten om niets te zeggen // (... //) praten en commentateren’ (‘Spraakwater’, uit ‘Dat is wij’ – 2013) Een dichter kortom die weet wat hij beoogt. Neem dit enig mooie gedicht uit ‘Speelgoed’, met de aan Van Gogh ontleende titel ‘Bloeiende amandeltakken’: ‘als je over het landschap niet kunt schrijven / dan maar over de boom / als je over de boom niet kunt schrijven / dan maar over de tak // want als de tak bloeit / bloeit ook de boom / en als de boom bloeit / bloeit ook het landschap’.