Harde regen

‘Harde regen’ is de vierde Brussel-thriller van Wouter Dehairs. En net als in  ‘Nachtstad’ en ‘Brussel Blues’ kiest Dehairs voor een dubbelverhaal. Privédetective Keller Brik gaat samen met zijn assistente Gwen op zoek naar een ontvoerd meisje. Aanknopingspunt voor hen beiden is een beeld dat zij terugzien in een film die nooit echt de zalen haalde, maar waarvan zij een kopie weten te bemachtigen. Een beeld erin laat het meisje zien en brengt hen op het spoor van de ontvoerder(s). Parallel aan de ontwikkeling van deze opdracht is er de wraakactie die wordt opgezet door leden van de maffia in Brussel. Zij hebben het gemunt op Brik, die betrokken zou zijn geweest bij de dood van de vader van een van de leiders van de groep. In een erg realistisch overkomende aanpak schetst Dehairs de spanningen tussen Servische en Albanese maffiabendes en hun niets en niemand ontziende raids die de hoofdstad blijvend in een greep van geweld houden. Legio zijn de gruwelscènes in het boek, het bloed spat de lezer bijna letterlijk in het gezicht. Erg overtuigend komt het allemaal niet over. Weer eens wordt duidelijk: overdaad schaadt. Meer dan eens ook zijn er stilistische uitschuivers die het geheel niet op het niveau tillen die de lezer van een thriller mag verwachten. Zo op p. 32: ‘De laatste woorden wilden zich dwars door Briks hart boren, maar hij had al een geperforeerd orgaan. Dat was ruimschoots voldoende.’ Of nog: ‘Toen het voorbij was, gaapte er een gat ter grootte van een maankrater in het midden van zijn borstkas. Er zat ook evenveel leven is.’ (p. 43) En deze: ‘Toen hij de hoek van de straat bereikte, werd zijn gemoed met een klap loodzwaar.’ (p. 84) Al even loodzwaar is het gemoed van de lezer.