Het laatste boek van Fik Meijer is wat anders dan we van hem gewend zijn. In zijn waarschijnlijk meest geëngageerde publicatie houdt hij een vurig pleidooi om de Olympische Spelen terug te halen naar hun geboorteplaats en in de buurt van het antieke Olympia sport- en andere infrastructuur uit te bouwen om daar vierjaarlijks de Spelen te organiseren. Althans, de Zomerspelen, de Winterspelen zouden best ergens in Scandinavië verankerd worden. Zijn beweegreden is uiteraard voor een deel sentimenteel, getuige de beschrijving van de gevoelens die hem overweldigden bij een bezoek aan Olympia, maar hij onderbouwt zijn stelling wel uitgebreid. Ook los van het pamfletairre karakter is dit boek dus een mooie inleiding op het wezen van de antieke en moderne Spelen. In het eerste deel zoekt hij naar het wezen van de antieke Spelen in Olympia en beschrijft hij hun kenmerken. Uit de hele Griekse wereld kwamen atleten In een kort tijdsbestek (vermoedelijk slechts vijf dagen) met elkaar wedijveren in verschillende disciplines die in de loop der eeuwen uitgebreid werden. Ze deden dat voornamelijk voor de eer (en een lauwerkrans), maar veel steden gaven hun winnaars wel een extraatje en bovendien waren er elders wel wedstrijden waarin goed geld te verdienen viel. De Spelen werden gehouden om Zeus te eren en er gold dan ook een vrije doorgang voor atleten en toeschouwers, ook in oorlogstijd. Precies om dit heidense karakter werden de Spelen stopgezet aan het einde van de vierde eeuw. Het hele idee raakte daarop wat in de vergetelheid, tot het heropgepikt werd in Engeland en Scandinavië. De opgravingen van het antieke Olympia door Duitse archeologen spraken tot de verbeelding en in 1896 werden in Athene, op initiatief van Pierre baron de Coubertin, moderne Olympische Spelen georganiseerd. Althans, zo gaat het vereenvoudigde verhaal. Fik Meijer brengt hier terecht een aantal kanttekeningen bij aan en zorgt ook voor eerherstel voor mensen als Panagiotis Soutsos en William Penny Brookes. De eerste was een Griekse dichter die met de hulp van Evangilis Zappas, een rijke mecenas, in 1859 in Athene de eerste moderne uitgave organiseerde. Brookes organiseerde op dat moment in Engeland al zijn eigen Wenlock Games, genoemd naar het plaatsje in de West Midlands waar hij dokter was, om de arbeiders met sport in contact te brengen. Hij omarmde meteen het idee van Spelen over de hele wereld. Het is pas later dat de Coubertin vaststelde dat de Duitsers in 1870 gewonnen hadden omdat ze fysiek voorlagen op de Fransen en daar dus iets aan gedaan moest worden. Uiteindelijk haakte hij zijn karretje vast aan de Spelen in Griekenland en de rest is geschiedenis. In het licht van het vredevolle karakter van de antieke Spelen is het al ironisch te noemen dat de aandacht van de Coubertin voortkwam uit de schaamte om een oorlogsnederlaag. Maar dat is niet het enige spoor dat wegdraaide van de geest van het oude Olympia. Fik Meijer overloopt alle edities sinds de eerste in 1896 en laat daarin al de rode draad zien waarrond hij zijn betoog zal opbouwen. De stelling dat de deelnemers zuivere amateurs moesten zijn heeft heel lang de overhand gehad (deels om elitaire redenen), maar vindt dus geen fundament in de oudheid. Voor Fik Meijer is het ook belangrijk dat er een band is met de antieke Spelen – het is wat zuur dat de vlam als grootste symbool daarvan geïntroduceerd werd op wellicht de meest gepolitiseerde Spelen, die van 1936 in Berlijn. In zijn historisch overzicht zien we veel van wat misgelopen is: Spelen die te lang duurden en geen sfeer kenden, afgelastingen door oorlog, boycots om politieke redenen of de extreme commercialisering de laatste vijftig jaar. De laatste edities is daar de ongelooflijk hoge kostprijs bij gekomen, waardoor het voornaamste argument voor een wisselende gaststad (‘zo heeft ieder land de kans om ze te organiseren’) ertoe leidt dat het enkel nog grote landen zijn die kans maken. De steden van de volgende edities (Tokyo, Parijs en Los Angeles) hebben alle inderdaad al minstens één keer het circus op bezoek gehad. In zijn historisch overzicht legt Fik Meijer wel zeer de nadruk op wat er overal fout is gelopen en hij vergeet te vermelden dat er aan de hoge organisatiekosten ook terugverdieneffecten zijn gekoppeld en de regionale ontwikkeling een duwtje kunnen geven. Het is immers maar de vraag of een gigantisch olympisch complex in het noorden van de Peloponnesos ook wel op zijn plaats is en voldoende zal renderen. Op andere vlakken heeft hij wel een punt: in een wereld die polariseert en opwarmt, kan een neutrale vaste locatie vanuit politiek en ecologisch standpunt de beste oplossing zijn om de Spelen toekomstbestendig te maken. Er verandert de laatste maanden veel, maar iets zegt ons dat het IOC niet geneigd zal zijn de lucratieve huidige piste te verlaten. We vrezen dus dat het droom zal blijven, al gunnen we het Fik Meijer van harte.