Hieronder vindt u de jongste recensies. Selecteer een genre, vervolgens selecteer de recensie die u wenst u te bekijken en klik tenslotte op 'Lees recensie'.
Het is een beproefd literair procedé: de terugblik op wat is geweest na het overlijden van een persoon die een aantal betrokkenen nabij was. Gerda van Erkel kiest in ‘Om wie wij waren’ voor een vertellende ik-figuur, de schrijfster Paulien die afscheid heeft moeten nemen van haar vriendin-van-ooit Mila. Van in de kleuterschool vormden zij, samen met Mauro, Ishtar en Berten een vijfmanschap dat onlosmakelijk met elkaar verbonden leek. De tijd heeft er anders over geoordeeld: Mila, een gevierde filmactrice, heeft haar huwelijk met Mauro niet kunnen redden (het is Mauro die haar de rug heeft toegekeerd), Paulien heeft zelf een punt gezet achter haar relatie met Berten, Ishtar is het verstikkende milieu van haar (Marokkaanse) thuis, waar alles in handen is van haar dominante broer Rachid, ontvlucht om in Amsterdam een toevluchtshuis voor mishandelde en in hun rechten miskende vrouwen te openen. Met de dood van Mila komt alles weer naar boven. Bij monde van Paulien legt Gerda van Erkel bloot wat en waar een en ander fout is gelopen. Vooral Paulien, die zich aan het slot van het boek afvraagt ‘of het nu een testament of een apologie’ is, zoekt met zichzelf in het reine te komen: hoe zij altijd van Mauro heeft gehouden, maar dan toch met Berten is gehuwd; hoe zij zelf vol twijfels blijft aankijken tegen haar gevoelens voor Mila én voor Ishtar; hoe zij uiteindelijk, na de begrafenis van Mila, Mauro weer toelaat in haar leven. Veelbetekenend alleszins is het dat Paulien helemaal aan het slot van het boek kan en durft te zeggen: ‘We wàren alleen.’ Een open perspectief op wat het leven hun beiden nog kan bieden. Binnen een streng in de hand gehouden chronologie – van donderdag 13 september tot en met de zaterdag van de erop volgende week, het moment van de uitvaart van Mila – ontrafelt Paulien de draden die de vijf aan elkaar blijven verbinden. Dat alleen Paulien als vertellende ik optreedt, terwijl het relaas over de anderen in de meer afstandelijke hij- of zii-vorm wordt aangereikt, laat de auteur toe een aantal bedenkingen over het schrijven zelf naar voren te schuiven in een roman waarin het in wezen gaat over dit ene thema: de liefde.
kunsttijdschriftvlaanderen.be gebruikt technische cookies die noodzakelijk zijn voor de werking van de website.