Met de bouw van de muur rond de westerse geallieerde sectoren van Berlijn in de zomer van 1961 poogden de communistische leiders van de DDR onder meer de leegloop van hun land te stoppen. Tussen 1948 en 1960 was de DDR op die wijze drie miljoen mensen kwijtgeraakt. De bouw had hartverscheurende gevolgen. Berlijnse families werden van de ene op de andere dag uit elkaar gerukt, studenten van hun universiteit gescheiden, werknemers zagen hun job achter een muur verdwijnen… West-Berlijn werd voor Oost-Berlijners onbereikbaar. De afgrendeling gaf aanleiding tot wanhopige ontsnappingspogingen, soms spectaculair, soms klungelig. Nogal vaak ging dit gepaard met de dood van de vluchtelingen. Immers de Vopo’s, de communistische grenspolitie, schoten met scherp.
De vrijheidsdrang en de vindingrijkheid kende geen grenzen. Tot de meest verbluffende waagstukken behoorde het graven van tunnels onder de muur. Helena Mirreman focust op zo’n tunnel die van West- naar Oost-Berlijn gegraven werd. Deze tunnel was 135 meter lang en had met veel moeilijkheden (onder meer overstromingen) en verraad te kampen. Toch konden op 14 en 15 september 1962 29 mensen via deze tunnel naar de vrije sector in West-Berlijn ontsnappen. Deze tunnel verwierf wereldfaam als Tunnel 29. In de omgeving ervan werd met de aanleg van minstens twaalf tunnels begonnen. Slechts drie ervan leidden tot succes. De andere projecten mislukten, hoofdzakelijk door verraad.
Aan de basis van dit boek lag een documentaire BBC-film die pas nadien door de verdienstelijke Merriman tot een succesrijk faction-boek uitgewerkt werd. Zij beschrijft niet alleen de volharding en de moed van de gravers (met daarin verweven een liefdesverhaal), maar ook de brede context van het dubbelzinnige internationale politieke spel tijdens de Koude Oorlog.
Voor haar boek voerde auteur urenlange gesprekken met een aantal tijdgenoten en raadpleegde ze heel wat bronnen, onder meer ook de Stasidossiers.
Boeiende en leerrijke lectuur.