Hieronder vindt u de jongste recensies. Selecteer een genre, vervolgens selecteer de recensie die u wenst u te bekijken en klik tenslotte op 'Lees recensie'.

Zoeken  Genre 

 TitelAuteurDatum
Erich Heckel in Vlaanderen Lieven Van Den Abeele 04/11/2024
Kwaidan. Japanse spookverhalen (vert. uit het Engels Barbara de Lange; naw. Jannie Regnerus) Lafcadio Hearn 04/11/2024
Oidipous en Antigone. Drie tragedies. Vertaald en toegelicht door Patrick Lateur Sofokles 04/11/2024
Chefs-d’oeuvre de la Galerie Borghèse Francesca Cappelletti en Pierre Curie ( red.) 04/11/2024
Jood. De vergeten geschiedenis van een beladen woord Ewoud Sanders 04/11/2024
Fenomenale vrouwen in de beeldhouwkunst Rebecca Morrill (hoofdredacteur) 04/11/2024
Dirk Braeckman – Léon Spilliaert Thijs De Raedt en Steven Humblet 31/10/2024
Jacopo Bassano. Renaissance Painter of Venetian Country Life Kirisi Eskelinen, Kersti Tainio en Ira Westergård (red.) 31/10/2024
James Ensor. Stoutste Dromen. Het impressionisme voorbij Herwig Todts (red.) 31/10/2024
Onze dagelijkse oorlog Andrej Koerkov 31/10/2024
Sprookjes. Dramoletten (vert.Ard Posthuma) Robert Walser 31/10/2024
Een zoon van Amerika (vert. Eefje Bosch en Manik Sarkar) James Baldwin 31/10/2024
Moord in de Goelag. Leven en dood van Aleksej Navalny John Sweeney 31/10/2024
Wraak op het verzet Ad van Liempt 31/10/2024
De strijd om de macht. Mijn leven in de Wetstraat Johny Vansevenant 31/10/2024
Jheronimus Bosch en de Lieve-Vrouwe-broederschapskapel. De schildersfamilie Van Aken in ‘s-Hertogenbosch Loes Scholten 31/10/2024
Rust, reinheid en regelmaat. Wijsheid van vroeger voor het leven van nu Wilma de Rek 31/10/2024
Hoofd vol klanken. Verhalen uit de wereld van de muziek Annemarie Peeters en Emilie Lauwers 31/10/2024
Tijdelijke helden W.H. Auden 24/10/2024
Emile Claus. Prins van het luminisme Johan De Smet 24/10/2024
12345678910...Laatste

Russisch fotoalbum (vert. Niek en Theo Hendriks)

Michael Ignatieff
Russisch fotoalbum (vert. Niek en Theo Hendriks)
Cossee, 2024, 336 blz., EUR 26,99
ISBN: 9789464521108

In het voorwoord bij de heruitgave van ‘Russisch familiealbum’ maakt Michael Ignatieff het volgende onderscheid: “De fotografie brengt de tijd tot staan en dist die ons weer op in verbrokkelde fragmenten. De herinnering integreert de visuele werkelijkheid binnen een mythisch weefsel.(…) De herinnering geneest de littekens van de tijd. De fotografie maakt aantekeningen bij de wonden.” In ‘Russisch familiealbum’, de met de Heinemann Prize bekroonde zoektocht naar zijn aristocratische voorouders, maakt Michael Ignatieff, historicus van opleiding, een strenge afbakening tussen de beheerste omgang met een familieverleden dat ons nieuwsgierig maakt en ons wellicht onbewust heeft bepaald, en een vrij, op de toekomst gericht “ik” dat aan de valstrik van de nostalgie wil ontsnappen. Gevoel en rede, objectiviteit en subjectiviteit staan hier tegenover elkaar en vullen elkaar aan. De Canadees Michael Ignatieff (°1947) is behalve schrijver en hoogleraar, een gewezen liberaal politicus en is niet toevallig de biograaf van Isaiah Berlin, zo wat dé filosoof van het moderne liberalisme. Zijn zoektocht begint bij zijn overgrootouders, in hoofdzaak langs vaderskant. Overgrootvader graaf Nicolaas Ignatieff (1832-1908) was een Russische diplomaat die, in naam van de tsaar en met grote gebiedsuitbreiding tot gevolg, de scheidingslijn tussen Rusland en China vastlegde, het verdrag tekende dat een eind maakte aan de Russisch-Turkse oorlog, te gast was bij Lord Salisbury op Hatfield House (dat hij weinig comfortabel en gastvrij vond) en in de smaak viel bij Bismarck en Disraeli. Later richtte hij als minister van Binnenlandse zaken de tsaristische geheime politie op (de beruchte Ochrana) en vaardigde hij anti-joodse wetten uit. Hij was een imponerende man, een panslavist en loyaal aanhanger van een autocratisch tsarendom. Nadat hij in ongenade was gevallen, trok hij zich depressief terug op zijn Oekraïens landgoed bij Kiev. Zijn zoon Paul was uit zachter hout gesneden. Voor zijn astmatische zenuwachtigheid werd hij in Parijs door de beroemde Charcot behandeld. Hij huwde de dochter van een Russische prins, en maakte indruk als gouverneur van Kiev en als progressief minister van onderwijs. Paul Ignatieff geloofde in een hervorming van de Russische staat tot een constitutionele monarchie, maar door zijn trouw aan de tsaar werd hij uiteindelijk tussen links en rechts fijngemalen. Na de nederlaag van het Russische leger in 1914, en zowel als gevolg van desorganisatie en onkunde als van revolutionair gekonkel, was het einde van een regime onvermijdelijk. De familie vluchtte naar een stadje in de Kaukasus waar Paul ternauwernood aan een executie door bolsjewieken ontsnapte. Met de hulp van hun jonge Engelse gouvernante (misschien het geheimzinnigste personage in het boek) bereikten ze Engeland, waar de Ignatieffs samen met een kleurrijke bende Russische vluchtelingen (“een Russisch circus”) en met weinig succes een boerderij in de buurt van Hastings uitbaatten. De jongste telg George was pas zes toen de Ignatieffs Rusland moesten ontvluchten. Hij belandde met zijn broers in Canada, waar hij huwde en waar Michael Ignatieff geboren werd. Archiefonderzoek, een fotoalbum, familieverhalen en twee reizen naar het Oekraïense landgoed en de graven van zijn voorouders onderbouwen dit boeiende familieverhaal waar de “grote” geschiedenis nooit veraf is. In een voorwoord geschreven na de Russische inval spreekt Michael Ignatieff de hoop uit dat in een onafhankelijk Oekraïne “de Oekraïners op een dag zullen accepteren dat die Russische graven van ons ook tot het erfgoed behoren van een vrij en onafhankelijk volk.” Zoals het een fotoalbum past is de tekst verlucht met oude foto’s.

[Johan De Haes - 24/10/2024]