Hieronder vindt u de jongste recensies. Selecteer een genre, vervolgens selecteer de recensie die u wenst u te bekijken en klik tenslotte op 'Lees recensie'.
Diane Broeckhoven heeft zich in de loop van haar rijke schrijversloopbaan geprofileerd als de auteur die er telkens weer in slaagt via rake observaties en een suggestief taalgebruik de leef-, denk- en gevoelswereld van haar personages op te roepen. In ‘Een dag als een andere’ doet zij het relaas van één dag uit het leven van Félicienne, Fée voor de intimi. Het leven heeft haar geleerd waar nodig afstand te bewaren tegenover alles en iedereen, ‘ze trok iedere dag opnieuw een denkbeeldige krijtcirkel om zich heen die ze door niemand liet overschrijden. De ervaring had haar geleerd dat zoiets alleen maar complicaties en ellende teweegbracht.’ (p. 16) Aan de surpriseparty die haar twee dochters hadden opgezet voor haar 66ste verjaardag, houdt ze weinig goede herinneringen over. Nu, twee weken verder, kondigt zich een dag aan die weinig spectaculairs belooft. Alleen is er de uitnodiging van haar vriendin Arlette om samen te gaan lunchen. Op weg naar het restaurant waar ze hebben afgesproken, ontmoet ze een man die schijnbaar alleen en al even vereenzaamd als zijzelf, op een bank zijn tijd zit te verdoen. Ze raken in gesprek, en dan blijkt dat de man pas vrijgelaten is uit de gevangenis. Na het etentje met vriendin Arlette – duidelijk was die er alleen op uit Fée om een gunst te vragen - ziet Fée dat de man nog steeds op de bank zit. Stilaan komt ze meer over hem te weten, onder meer in verband met de reden waarom hij werd veroordeeld. In haar goedheid besluit Fée hem mee te nemen naar het stationsbuffet om hem daar een maaltijd aan te bieden. Eens terug thuis komt Fée er achter dat ze wel eens in haar naïeve goedheid kan bedrogen geweest zijn. Een gevoel van teleurstelling overvalt haar, ‘vandaag had ze voor drie mensen iets betekend, ze had hen zelfs in zekere zin gered. En toch hield ze er bij alle drie voornamelijk schuldgevoelens aan over. Haar vriendin Arlette (…) had ze met een ingewikkelde smoes iets wijsgemaakt omdat ze niet durfde te zeggen dat ze niet op haar hondje wilde passen. Tegenover Leo had ze gelogen over iets heel wezenlijks: haar naam. Hij zou zich haar herinneren als iemand die ze niet was. Mevrouw Bracke kwam er nog het beste van af: zij had haar diamanten bruiloft niet moederziel alleen hoeven te vieren.’ (p. 77) Drie ontmoetingen op een dag als een andere, drie emotioneel geladen momenten voor de hoofdfiguur uit deze mooie novelle.
kunsttijdschriftvlaanderen.be gebruikt technische cookies die noodzakelijk zijn voor de werking van de website.