Hieronder vindt u de jongste recensies. Selecteer een genre, vervolgens selecteer de recensie die u wenst u te bekijken en klik tenslotte op 'Lees recensie'.
De wereld wordt er niet beter op. Oude oorlogen houden aan en nieuwe brandhaarden flakkeren op. Je ziet overal een spiraal van geweld die maar niet doorbroken geraakt. Wraak en vergelding zal volgen. Die blinde haat van de ander maakt het samenleven effectief onmogelijk. Dood en bloed alom. Kan het ook anders? Een gebrek aan liefde beantwoord je niet met een gebrek aan liefde, maar met liefde. Het is geen zwaktebod om het kwade met het goede te beantwoorden. Je moet juist sterk zijn om te kiezen voor geweldloosheid en om te vergeven. Maar zonder vergeving is geen enkele vorm van samenleven mogelijk: niet in een gezin of liefdesrelatie, niet in een beroepscontext of vriendenkring, niet in de maatschappij. Het promoten van de kunst van het vergeven is daarom broodnodig, want we schijnen die deugd verleerd te zijn. Wat een zegen dat juist nu een vertaling verschijnt van één van de invloedrijkste werken van filosoof Vladimir Jankélévitch (1903-1985) over de vergeving. “Le Pardon” verscheen oorspronkelijk in 1967. Daarin stelt hij dat vergeven de ultieme ethische daad is: men gedraagt zich immers tegenover de dader alsof diens daad nooit heeft bestaan. Verwacht daarover geen goedkope theorietjes bij Jankélévitch. Hij stamde af van joods-Russische migranten, maar was in Frankrijk geboren. In 1941 werd hem evenwel zijn staatsburgerschap ontnomen en dat zette hem ertoe aan in het verzet te gaan. Hij werd een ‘dakloze filosoof’. Het is tegen die achtergrond en in het licht van de gruwel van de Holocaust dat Jankélévitch als hoogleraar moraalfilosofie aan de Sorbonne in Parijs (1951-1979) reflecteert over de nood aan clementie en vergeving. Soms worden zaken vergeten of ze slijten door de tijd, maar bij ernstig kwaad kan dat niet. Het kan ook niet meer tenietgedaan worden en er zijn geen verzachtende omstandigheden of verontschuldigingen mogelijk voor die enorme misdaden. Tegenover dat onmenselijk kwaad lijkt vergeven naïef en dwaas. Niemand kan gedwongen worden te vergeven, maar waar dat gebeurt, geschiedt er een mirakel en wordt een nieuwe toekomst mogelijk. Het is juist groots waar die gave geschonken wordt. Eigenlijk zou het een plicht moeten zijn om te vergeven, want alleen dan is vredevol samenleven mogelijk. Helaas, we zijn maar mensen en het zit in onze natuur om wraak te nemen. Er is opvoedingswerk nodig opdat de ‘(ver)zoenarbeid’ aangeleerd en gestimuleerd zou worden. Het ideaal mag niet verloren gaan. Zonder amnestie en clementie gaat de wereld ten onder en roeit de mensheid zichzelf uit. Mag de liefde eindelijk zegevieren?
kunsttijdschriftvlaanderen.be gebruikt technische cookies die noodzakelijk zijn voor de werking van de website.